یادداشت، تاخیر در اعلام نتایج انتخابات افغانستان؛ کوشش برای آبروداری پسارفراندوم - مجله وبلاگ فروش

گروه بین الملل خبرنگاران، سید حسام رضوی- انتخابات چهارمین دوره ریاست جمهوری افغانستان که مهرماه امسال برگزار گردید از زوایای مختلف قابل طرح و آنالیز و نتایج مختلف و قابل توجهی از این آنالیز ها می توان بدست آورد اما مطرح نمودن همه این زوایا در این مجال ممکن نیست لذا نگارنده بر آن است تا از یک زاویه مهم و مغفول آن را به بحث و آنالیز بنشیند.

آمریکا پس از حملات 11 سپتامبر به برج های تجارت جهانی و برنامه ریزی برای حمله به افغانستان و سقوط حکومت طالبان، یکی از اصول اساسی سیاست خارجی خود در این کشور را دولت-ملت سازی آن هم بر اساس ارزش های آمریکایی و لیبرال دموکراسی غربی قرار داد.

همین اصل باعث شد تا از زمان حمله آمریکا به افغانستان هزینه هنگفتی برای تغییر ذائقه و فرهنگ مردم افغانستان صرف گردد و ارزش های آمریکایی بتواند با رنگ و لعاب رفاه، تمدن، دموکراسی، آزادی و اقتصاد بازار آزاد جایگزین فرهنگ متمدن مردم افغانستان گردد.

برای تحقق آن هم آمریکا تمام امکانات خود را اعم از امکانات اقتصادی، سیاسی، نظامی، اجتماعی، فرهنگی و از همه مهم تر رسانه ای را به میدان آورد و در حقیقت توانست به بخشی از خواسته خود نیز نزدیک گردد.

بر اساس اصول لیبرال دموکراسی غربی، برگزاری انتخابات مهم ترین برنامه آمریکایی ها برای استقرار دولت-ملت سازی مورد نظرشان در افغانستان بود تا در سایه آن و با جانشینی یک حکومت فرومانده و صرفا وابسته به خود بتوانند سایر اهداف لیبرالی خود را در این کشور پیاده نمایند.

خب، افغاستان تا زمان حضور آمریکایی ها به طور جدی زیرساخت های برگزاری انتخابات را نداشت و تامین همین زیرساخت ها هم زمان بر بود و هم هزینه زیادی را بر دوش آمریکایی ها تحمیل می کرد با این حال واشنگتن می دانست عدم برگزاری انتخابات و یا شکست آن به معنای انتها ارزش های لیبرال آن هم در زمان اوج حضور و قدرت آنها در افغانستان خواهد بود.

آمریکا تمام توان خود را به کار بست و با تجهیز و تکمیل زیرساخت های برگزاری انتخابات در افغانستان توانست بخشی از برنامه بلندمدت و اساسی خود را در افغاستان پیاده کند؛ انتخابات، حضور مردم در پای صندوق های رای برای مشروعیت بخشی به دولت و در نهایت گزینش شخص موردنظر واشنگتن بدون توجه به خواست مردم.

در سه دوره گذشته انتخابات ریاست جمهوری افغانستان دقیقا همین ماجرا رخ داد و تکرار شد؛ آمریکا از ماه ها قبل با استفاده از ظرفیت رسانه ای گسترده ای که در افغانستان و سایر رسانه های فارسی زبان در جهان به وجود آورده بودند، پروپاگاندای مورد نظرشان را شروع و انتخابات با شیوه آمریکایی را تنها راه نجات مردم افغانستان معرفی نموده و تمام تلاششان را برای حضور حداکثری مردم در پای صندوق های نمایشی رای به کار می بستند.

پس از حضور مردم و مشروعیت بخشی به انتخابات آنچه رخ می داد چیز دیگری بود: فرد مورد نظر آمریکا بدون توجه به خواست و رای مردم و به صورت شبه انتصابی وارد ارگ ریاست جمهوری می شد و سکان رهبری این کشور را به عهده می گرفت.

این تکرار تاریخ در رقابت کرزی-قانونی، کرزی-عبدالله، اشرف غنی-عبدالله برای مردم افغانستان مسجل شد و کم کم آن ها را نسبت به بازی آمریکایی در افغانستان هوشیار کرد.

اما در واقع این فرصت برای مردم به وجود نمی آمد تا اعتراض خود را نسبت به این موضوعات اعلام نمایند و یا اینقدر مسائل زندگی و ناامنی برای شان دردسرساز شده بود که توان اعتراض مدنی را از آن ها گرفته بود.

با این حال انتخابات ریاست جمهوری چهارم فرصتی مناسب برای نشان دادن اعتراض به سیاست های آمریکا بود.

انتخابات در حالی برگزار گردید که چیزی حدود یک میلیون و نزدیک به هشتصد هزار شرکت نماینده در آن شرکت کردند.

مشارکت پایین مردم در این انتخابات باعث شد رسانه های آمریکایی از همان ساعات ابتدایی اعلام نمایند تهدیدات طالبان باعث حضور کمرنگ مردم در انتخابات شده است اما با بیرون آمدن آمار صندوق ها معین شد در مناطقی که طالبان حضور ندارند مشارکت پایین تر هم بوده است.

در واقع انتخابات چهارم ریاست جمهوری نه تنها یک انتخابات که یک رفراندوم جدی برای نه گفتن به سیاست ها و بازی آمریکایی در افغانستان بود.

آمریکا با تمام وجود و با گوشت و پوست و استخوان معنای این عدم حضور و رفراندوم را درک کرد اما چاره ای جز ظاهرسازی نداشت زیرا او با عبور از این رفراندوم بیشتز نگرانی اش متوجه پسارفراندوم بود.

واشنگتن به خوبی می داند هر نتیجه ای که از این انتخابات اعلام گردد با مخالفت سرسختانه طرف مقابل روبرو خواهد شد و این می تواند تنش در افغانستان آن هم در زمانی که آمریکا آماده خروج می گردد را به نقطه جوش برساند و شکست مفتضحانه دیگری در کارنامه سیاسی و نظامی آمریکا ثبت کند.

همانطور که پیش بینی می شد بلافاصله سفر مقامات آمریکایی به افغانستان پس از انتخابات شروع شد.

از اسپر وزیر دفاع تا نانسی پلوسی و زلمی خلیل زاد راهی کابل شدند و اینگونه به خورد افکار عمومی دادند که این سفرها پیرامون موضوع صلح افغانستان است، لکن با کمی آنالیز معین می گردد همه آنها آمده بودند تا معامله ای دیگر بر سر دولت آینده افغانستان میان غنی و عبدالله را به ثمر برسانند.

مقامات آمریکایی آمده بودند تا عبدالله و غنی را به یک فرمول مرضی الطرفین برسانند و از ادامه تنش پس از انتخابات و یک آبروریزی جدید برای واشنگتن جلوگیری نمایند اما ادامه تاخیر در نتایج انتخابات نشان از آن دارد که این فرمول هنوز نهایی نشده است.

این روزها نیز جان بس سفیر آمریکا در کابل نیز به شدت فعال شده و به نمایندگی از کشورش به دنبال نهایی سازی فرمول آمریکایی برای جلوگیری از آبروریزی در پسارفراندوم است.

به نظر می رسد تا زمانی که این فرمول نهایی نگردد و آمریکا نتواند طرف های جدی انتخابات افغانستان را به نحوی راضی کند شاهد تاخیر در اعلام نتایج انتخابات خواهیم بود و الا شمارش یک میلیون و نزدیک به هشتصد هزار رای کاری یک روزه است.

.

وبلاگ راضانی: وبلاگ راضانی، یک ورزشکار که به دنبال رستگاری است

کیوسک خبری آشنا: کیوسک خبری آشنا | مجله اخبار روز جهان